Ik had deze tekst de titel “Corona kleurt je dag”
willen geven. Maar er is iets dat mij daar van weerhoudt. Het klinkt misschien
te kleurig. En toch is het zo, corona
kleurt onze dag, ons leven. We denken in kleuren : code rood, geel, oranje …..
code groen, maar daar kunnen we voorlopig alleen van dromen. Als men vroeger vroeg: wat is rood, oranje en
groen? … dan kreeg men als antwoord :
een verkeerslicht. Corona
kleurt ons gezicht: zwart, wit, rood, geel, bloemetjesmotief, sportmotief, behangmotief…..
Het verstopt ons gezicht en toch verraadt het ook
wie we zien. Wat dragen we? Een neutraal
wegwerpmasker, een opvallend “hierbenikmasker”, een”watdoeikmasker”, een “waarstaikvoormasker”,
een”eigengemaakthobbymasker”, een….
Vorige week werd er een klasfoto bij ons op school
getrokken. Natuurlijk voor mij met mondmasker, verplicht zo dicht bij mijn
leerlingen van het vierde. “Lachen voor de foto, vierders, zie dat je er mooi
op staat.”, waren mijn gemondmaskerde woorden. “Jij, ook hé meester, ook lachen hé …”, klonk
het plots.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat
het zien. Ik sta lachend op die foto omdat de kinderen eindelijk terug mogen
starten, ze terug hun vrienden zien, ze terug spelen, lachen, vertellen, ruzie
maken … Ze terug het normaal wat abnormaal kunnen beleven.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat het zien. Zo gebeuren er nog zoveel dingen die niemand ziet, die het nieuws niet halen, die men maar normaal vindt, kleine dingen die het handgeklap van maanden geleden stil blijven overleven.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat
het zien. Is dat niet één van de mooiste dingen in het leven: stilletjes en
zonder de nodige poeha voor elkaar iets kunnen doen. En dan komen mij spontaan
de volgende woorden van Alice Nahon voor de geest: “’Daar alleen kan liefde
wonen, daar alleen is ‘t leven zoet, waar men stil en
ongedwongen, alles voor elkander doet.’.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat
het zien. Niemand ziet ook de mosterdzaadjes die nu gezaaid worden, maar
uitgroeien tot bomen, vast geworteld die voor vele houvast zijn.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat
het zien. Maar ik hoop dat ze het ooit gaan voelen, dat ze ooit die kracht van
die lach voelen om hun eigen droom waar te maken.
Corona kleurt ons leven, ook al zijn het dan niet altijd onze lievelingskleuren. Maar dat was
het voor corona ook niet, toen kleurde elke dag ook niet altijd even mooi.
Code rood,
oranje, geel het doet me denken aan de herfst die ons staat te wachten. Bomen,
struiken die een metamorfose gaan ondergaan.
Mogen we dit jaar
ook wat meer groen toevoegen aan de herfst? De kleur van hoop… In de natuur verdwijnt stilaan het groene. Maar laat dat groene nu in ons meer dan ooit
groeien. Lente voor elkaar zijn i.p.v.
herfst …. zo overwinteren we. Elkaar doen bloeien, elkaar doen ontluiken, …..
gemondmaskerd en op afstand, …. laten we de komende maanden in ons leven de
seizoenen even op hun kop zetten. Ik ga voor lente in de herfst en de winter.
En …. of ik de
winter en herfst dan niet mooi vind? Toch
wel, het zijn prachtige seizoenen, maar mag ik in deze tekst ook eens speciaal
doen in deze speciale tijden?
Eerst wil ik toch
nog even nostalgisch afscheid nemen van de zomer :
“Ruiten wenen het
verdriet van de zomer.
Noten herschikken het gazon.
Bladeren outen zich regenbooggewijs.
Paddenstoelen herleven het dode.
En de zon …. die schijnt laag in mijn ogen
… verblindt mij de zomer die geweest is.”
Erwin