Ik had deze tekst de titel “Corona kleurt je dag” willen geven. Maar er is iets dat mij daar van weerhoudt. Het klinkt misschien te kleurig. En toch is het zo, corona kleurt onze dag, ons leven. We denken in kleuren : code rood, geel, oranje ….. code groen, maar daar kunnen we voorlopig alleen van dromen.
Ik had deze tekst de titel “Corona kleurt je dag” willen geven. Maar er is iets dat mij daar van weerhoudt. Het klinkt misschien te kleurig. En toch is het zo, corona kleurt onze dag, ons leven. We denken in kleuren : code rood, geel, oranje ….. code groen, maar daar kunnen we voorlopig alleen van dromen. Als men vroeger vroeg: wat is rood, oranje en groen? … dan kreeg men als antwoord : een verkeerslicht. Corona kleurt ons gezicht: zwart, wit, rood, geel, bloemetjesmotief, sportmotief, behangmotief…..
Het verstopt ons gezicht en toch verraadt het ook wie we zien. Wat dragen we? Een neutraal wegwerpmasker, een opvallend “hierbenikmasker”, een”watdoeikmasker”, een “waarstaikvoormasker”, een”eigengemaakthobbymasker”, een….
Vorige week werd er een klasfoto bij ons op school getrokken. Natuurlijk voor mij met mondmasker, verplicht zo dicht bij mijn leerlingen van het vierde. “Lachen voor de foto, vierders, zie dat je er mooi op staat.”, waren mijn gemondmaskerde woorden. “Jij, ook hé meester, ook lachen hé …”, klonk het plots.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat het zien. Ik sta lachend op die foto omdat de kinderen eindelijk terug mogen starten, ze terug hun vrienden zien, ze terug spelen, lachen, vertellen, ruzie maken … Ze terug het normaal wat abnormaal kunnen beleven.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat het zien. Zo gebeuren er nog zoveel dingen die niemand ziet, die het nieuws niet halen, die men maar normaal vindt, kleine dingen die het handgeklap van maanden geleden stil blijven overleven.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat het zien. Is dat niet één van de mooiste dingen in het leven: stilletjes en zonder de nodige poeha voor elkaar iets kunnen doen. En dan komen mij spontaan de volgende woorden van Alice Nahon voor de geest: “’Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is ‘t leven zoet, waar men stil en ongedwongen, alles voor elkander doet.’.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat het zien. Niemand ziet ook de mosterdzaadjes die nu gezaaid worden, maar uitgroeien tot bomen, vast geworteld die voor vele houvast zijn.
Ik sta ook lachend op de foto, maar niemand gaat het zien. Maar ik hoop dat ze het ooit gaan voelen, dat ze ooit die kracht van die lach voelen om hun eigen droom waar te maken.
Corona kleurt ons leven, ook al zijn het dan niet altijd onze lievelingskleuren. Maar dat was het voor corona ook niet, toen kleurde elke dag ook niet altijd even mooi.
Code rood, oranje, geel het doet me denken aan de herfst die ons staat te wachten. Bomen, struiken die een metamorfose gaan ondergaan.
Mogen we dit jaar ook wat meer groen toevoegen aan de herfst? De kleur van hoop… In de natuur verdwijnt stilaan het groene. Maar laat dat groene nu in ons meer dan ooit groeien. Lente voor elkaar zijn i.p.v. herfst …. zo overwinteren we. Elkaar doen bloeien, elkaar doen ontluiken, ….. gemondmaskerd en op afstand, …. laten we de komende maanden in ons leven de seizoenen even op hun kop zetten. Ik ga voor lente in de herfst en de winter.
En …. of ik de winter en herfst dan niet mooi vind? Toch wel, het zijn prachtige seizoenen, maar mag ik in deze tekst ook eens speciaal doen in deze speciale tijden?
Eerst wil ik toch nog even nostalgisch afscheid nemen van de zomer :
“Ruiten wenen het
verdriet van de zomer.
Noten herschikken het gazon.
Bladeren outen zich regenbooggewijs.
Paddenstoelen herleven het dode.
En de zon …. die schijnt laag in mijn ogen
… verblindt mij de zomer die geweest is.”
Erwin